Δήμαρχος Βύρωνα Αλέξης Σωτηρόπουλος: Η μαγεία της 7ης Τέχνης επιστρέφει στη “Νέα Ελβετία”…Οι «Κινηματογραφικές Βραδιές» μας προσκαλούν στις 24 Οκτωβρίου να ταξιδέψουμε μέσα από εικόνες, ήχους και συναισθήματα – Οι φετινές προβολές υπόσχονται ταξίδια και…«Νότες ωραίες, παράφορες Εικόνες ελπίδας σε δίσεκτους καιρούς»

Αρχίζουν και πάλι οι Κινηματογραφικές Βραδιές του Δήμου Βύρωνα στις 24 Οκτωβρίου

«Νότες ωραίες, παράφορες Εικόνες ελπίδας σε δίσεκτους καιρούς»

Την Παρασκευή 24 Οκτωβρίου αρχίζουν και πάλι οι Κινηματογραφικές Βραδιές του Δήμου Βύρωνα, στον Δημοτικό Κινηματογράφο «Νέα Ελβετία» (Νέας Ελβετίας 34 & Σεβαστείας),
Ώρα Προβολής 8.00 μ.μ., Είσοδος Ελεύθερη. Τις ταινίες προλογίζει ο σκηνοθέτης Στέλιος
Χαραλαμπόπουλος και μετά την προβολή ακολουθεί συζήτηση.

Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,

Σας καλωσορίζουμε και φέτος στις 9ες «Κινηματογραφικές Βραδιές» του Δήμου Βύρωνα, που φιλοξενούνται στον Δημοτικό Κινηματογράφο «Νέα Ελβετία».
Από τον Οκτώβριο έως τον Απρίλιο, με την επιμέλεια του σκηνοθέτη Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μια σειρά από επιλεγμένες
προβολές κινηματογραφικών ποιοτικών ταινιών, με ελεύθερη είσοδο.
Η φετινή θεματική έχει τίτλο: «Νότες ωραίες, παράφορες εικόνες ελπίδας σε δίσεκτους καιρούς»… και έρχεται να αναδείξει την, σχέση του κινηματογράφου με τη μουσική, καθώς και την ομορφιά και τη δύναμη του κινηματογράφου ως καταφύγιο, ως πηγή έμπνευσης, αλλά και ως μέσο έκφρασης και κοινωνικής συνείδησης.
Σας προσκαλούμε να γιορτάσουμε μαζί τον κινηματογράφο, να μοιραστούμε εικόνες, χρώματα, ήχους και ιστορίες, να περιπλανηθούμε νοερά, να προβληματιστούμε, να συγκινηθούμε και να εμπνευστούμε, και ταυτόχρονα να συμβάλλουμε σε μια κοινότητα που νοιάζεται και στηρίζει.
Σας περιμένουμε στον Δημοτικό Κινηματογράφο «Νέα Ελβετία»!

Αλέξης Σωτηρόπουλος
Δήμαρχος Βύρωνα

Κινηματογραφικές Βραδιές Δήμου Βύρωνα 2025-2026
Νότες ωραίες, παράφορες – Εικόνες ελπίδας σε δίσεκτους καιρούς

Μέσα στην καρδιά του φθινοπώρου, επιστρέφουμε και πάλι στις Κινηματογραφικές Βραδιές, μια αγαπημένη συνήθεια, που αποτελεί κομβικό πολιτιστικό θεσμό της πόλης! Κάθε 2 η Παρασκευή από τις 24/10 μέχρι τις 3/4, ο Δημοτικός Κινηματογράφος «Νέα Ελβετία» ανοίγει τις πόρτες του, χαμηλώνει τα φώτα, σηκώνει αυλαία και μας περιμένει!
Για τη νέα σεζόν, οι 13 εμβληματικές ταινίες, επιλεγμένες από τον σκηνοθέτη Στέλιο Χαραλαμπόπουλο, αντιπροσωπεύουν την 7 η τέχνη διαχρονικά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η θεματική ενότητα που συνθέτουν, με τίτλο «Νότες ωραίες, παράφορες… Εικόνες ελπίδας σε δίσεκτους καιρούς», αναδεικνύει τη διαχρονική σχέση κινηματογράφου – μουσικής, τη μουσικότητα ως δομικό στοιχείο των έργων, αλλά και τις διεξόδους που παρέχει η μουσική όταν όλα φαίνονται μάταια…
Με ποιοτικές ταινίες, με υπέροχες ερμηνείες, με εικόνα και ήχο υψηλής ποιότητας και με τη συζήτηση που ακολουθεί, με εκλεκτούς προσκεκλημένους από τους χώρους του πολιτισμού και των επιστημών, η κινηματογραφική εμπειρία στο σινεμά της πόλης μας είναι μοναδική!
Παρασκευή βράδυ, στις 8, πάμε σινεμά!

Αντώνης Μποζιάρης
Εντεταλμένος Σύμβουλος
Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης & Πολιτισμού

Κινηματογραφικές Βραδιές Δήμου Βύρωνα 2025-2026

«Νότες ωραίες, παράφορες»
Εικόνες ελπίδας σε δίσεκτους καιρούς

Σε δύσκολους καιρούς, πολλά τα παραδείγματα που άτομα και συλλογικότητες αναζήτησαν
παρηγοριά και απαντοχή στην Τέχνη. Η ποίηση, η μουσική, το θέατρο αποτύπωσαν τη φρίκη, τον πόνο -ας θυμηθούμε στη ζωγραφική και την Γκουέρνικα του Πικάσο- συμπαραστάθηκαν στο πένθος αλλά και φώτισαν το μέλλον. Και ο κινηματογράφος, στο σύντομο έως τώρα βίο του, περπάτησε κι αυτός σε δρόμους που χαράχτηκαν αιώνες πριν.
Τραγούδια είναι και οι ταινίες -μπορούμε να τις διαβάσουμε κι έτσι. Άλλοτε λυπητερές, άλλοτε χαρούμενες, ενίοτε με σαρκαστική και περιπαιχτική διάθεση, κάποτε επικές και λυρικές. Υπάρχει μια σταθερή σχέση του κινηματογράφου με τη μουσική.

Σε μια πρώτη ανάγνωση μπορεί να την εντοπίσει κανείς στη θεματική κάποιων φιλμ. Πιο συχνά σ’ αυτό που αποκαλούμε στο σινεμά μουσική επένδυση. Αλλά πάντα υπάρχει, διατρέχει υπόγεια
τη ραχοκοκαλιά όλων των ταινιών σ’ αυτό που ονομάζουμε στο μοντάζ, ρυθμό. Όρος που δεν περιορίζεται στα «εξωτερικά», προφανή χαρακτηριστικά της συνδεσμολογίας των πλάνων αλλά που πρωτίστως παραπέμπει στον εσωτερικό, μουσικά δομημένο τρόπο ανάπτυξης αφήγησης, δραματουργίας και χαρακτήρων. Παραφράζοντας το στίχο του Νικηφόρου Βρεττάκου θα λέγαμε πως και η ταινία μια παρτιτούρα είναι που περιμένει να την διαβάσεις.
Αν στο Jimmmy’s hall ένα πολιτιστικό, μουσικό κέντρο ανοίγει μια χαραμάδα φωτός σ’ ένα
κόσμο κοινωνικής αδικίας και σκοταδισμού το ίδιο και στο Οι ατσίδες με τα μπλε η μουσική γίνεται κι εδώ σύμβολο αντίστασης απέναντι στην αλαζονεία και τη μισαλλοδοξία των ισχυρών. Μητέρα και γιος βυθίζονται σε μια ελεγεία σιωπής καθώς η πρώτη βαδίζει προς την ανυπαρξία την ίδια ώρα που μια νέα ύπαρξη, επιθυμητή ή ανεπιθύμητη, ξεγυμνώνει στο Απρίλης μια κοινωνία υποκρισίας και προκαταλήψεων. Η ιστορία των δύο αναρχικών Σάκκο και Βαντσέτι γίνεται κυριολεκτικά και μεταφορικά διαχρονικό τραγούδι για τους αγώνες της εργατικής τάξης όπως και το Ρεμπέτικο τραγούδησε τους καημούς και την ταραγμένη ιστορία του τόπου μας το πρώτο μισό του 20 ου αιώνα.

Μια γυναίκα δοσμένη ολοκληρωτικά στην αγάπη, η Γερτρούδη, διεκδικεί τη χειραφέτηση και τον
αυτοπροσδιορισμό της, αυτοπροσδιορισμό που αναζητεί και σήμερα το μικρό αγόρι στα
Είκοσι χιλιάδες είδη μελισσών προβληματισμένο για την ταυτότητά του και τον κόσμο γύρω του. Ένα κουιντέτο χρησιμοποιεί σαν πρόσχημα τη μουσική για να δράσει ως Η συμμορία των πέντε ενώ κάποιοι άλλοι παράνομοι ζουν τη δική τους Οδύσσεια στο Ω αδερφέ πού είσαι μέχρι να απαγκιάσουν κι αυτοί στην Ιθάκη της μουσικής. Στο Αμαρκόρντ η παιδική ηλικία, ακόμη και στα χρόνια του φασισμού, δεν παύει να είναι μια γλυκιά ανάμνηση όπως και Το αγαπημένο μου γλυκό έρχεται να γλυκάνει μοναξιά και βάσανα της τρίτης ηλικίας στο πολύπαθο Ιράν. Φωτογραφία, μουσική, μόδα, αρχιτεκτονική όλα μια βιτρίνα που αρκεί όμως ένα προσεκτικό Blow-up σε ένα από τα εκθέματά της για να αποκαλύψει τον άλλο κόσμο, ίσως τον ουσιαστικό, που βρίσκεται πίσω από τις προθήκες.
Άλλοτε χαμηλόφωνα κι άλλοτε με στεντόρεια φωνή οι ταινίες εξακολουθούν να τραγουδούν.
Στέλιος Χαραλαμπόπουλος